Lappland en laatste dagen in Zweden

Mijn laatste (en langste!) reisverslag:

10-06-2013
Een klein brännbolltoernooi voor alle maatschappijklassen op school. De dag begon heel mooi. Stralend weer en lekker warm. Het duurde een tijdje tot er genoeg mensen van onze klas waren om te spelen, maar dat maakte niet uit. We hadden de tijd. Eerst waren we ingedeeld in groepen van drie teams, iedereen speelde een keer tegen iedereen en van elke groep ging de best door naar de halve finale. Ik was er niet heel erg goed in, maar gelukkig waren de regels niet moeilijk en het was leuk om te spelen. Na deze wedstrijden was het eerst tijd voor lunch. Toen we na de lunch weer terug op het veld waren, begon het heel plotseling te hagelen en regenen. En niet zo’n beetje ook. De meeste hagelstenen waren wel een cm in doorsnee en de regen stroomde neer. Iedereen rende de ijshal of de atletiek hal in, die daarnaast lagen. Omdat het maar niet stopte met regenen, werden alle wedstrijden afgelast. Allen de twee teams met tot dan toe de meeste punten mochten de finale spelen. Dat was onze klas ook, maar de halve klas was al naar huis gegaan, dus dat ging ook niet door. Wel een beetje jammer, ik had wel in de regen willen spelen, het was toch niet heel koud en nat zou ik toch wel worden met het naar huis fietsen.

Toen ik naar huis fietste bleek dat het een heel erg plaatselijke regenbui was geweest. Ongeveer twee minuten op weg, stopte het opeens met regenen en toen ik in Teg (waar ik woon) aankwam, was de grond daar nog helemaal droog. Daar was geen druppeltje gevallen.


11-06-2013
De dag voor studenten was er een bijeenkomst voor alle laatstejaars op school (bijna 550 leerlingen). De bedoeling was dat iedereen een beetje netjes gekleed was, maar dat was niet helemaal doorgekomen. Toen we daar binnen kwamen, lag er een rode loper en we kregen nepchampagne, en dan liepen wij daar op onze slippers. Eerst was er wat muziek, terwijl op de achtergrond de schoolfoto’s van alle leerlingen vertoond werden. Daarna werden de leerlingen van het jaar bekent gemaakt, bijna elk programma had een leerling van het jaar. Bij het maatschappijprogramma was dat Polina, iemand uit mijn klas, dus dat was wel leuk. Ook werden er studiebeurzen uitgedeeld aan een aantal leerlingen. Een meisje uit de kappersopleiding kreeg bijvoorbeeld een cursus van een paar dagen bij ‘Wella’, dat is een bekende lijn met haarproducten. Verder was er ook iets voor het elektriciteitsprogramma en nog wat anderen.

Vervolgens hield iemand een toespraak voor ons. Het grote terugkerende thema was ‘YOLO’ (you only live once) tot ergernis van velen. Waar het voor staat is dat je alles uit het leven moet halen, maar de meeste jongeren nemen dit als excuus om de meest domme en soms levensgevaarlijke dingen te gaan doen. Dat zei de man die de toespraak hield ook, dat we alles uit het leven moesten halen, maar dat hij hoopte dat we daarbij niet ons leven in gevaar zouden brengen.

De bijeenkomst eindigde met dat we psalm 199 (uit het meest recente Zweedse psalmboek) zongen. Deze heet ‘Den blomstertid nu kommer’ en dat betekent: Nu komt de bloeitijd. Voor de meeste Zweedse mensen is dit de enige psalm die ze ooit gehoord hebben. Daarna kwam het studentenlied. Dit wordt op elke school gezongen tijdens ‘studenten’ en het is al heel oud. Het is ook helemaal geen makkelijk lied om te zingen en daarom oefenden ze vandaag even.
Hier is een link: http://www.youtube.com/watch?v=cdapd4FWhoM


12-06-2013
En dan eindelijk studenten! Zoals ik al had verteld was deze dag helemaal volgepland. Om half zes stond ik op, douchen, een klein ontbijtje, witte jurk aan en studentmössa op, een foto met Arvid in zijn pak en om kwart voor zeven bracht Lars ons allebei weg naar het champagneontbijt (champagnefrukost). Dat hadden we niet op dezelfde plek, want is alleen met je eigen klas. Ik was de tweede die bij onze klas aankwam, terwijl ik zo ongeveer het laatste opgestaan was van iedereen. De meeste meiden stonden tussen half vijf en vijf op om alles helemaal perfect in orde te maken. Dat is toch wel een heel groot voordeel met geen make up dragen, gaat een stuk sneller.

Het ontbijt was erg gezellig. Het was heel mooi in orde gemaakt door twee meiden van onze klas met fruit en vers brood. Zoals je wel begrijpt, werd er champagne gedronken. Ik had zelf geen champagne mee, maar ik heb wel een klein glaasje van iemand anders gehad. Natuurlijk hadden de meesten geen echt champagne, dat was veel te duur. Om acht uur gingen we op weg naar school. Naast school liggen de ‘Nolia-hallen’, dit zijn grote sporthallen (voor ijshockey en atletiek) en velden waar we maandag brännboll hadden gespeeld. Hier werden de klassenfoto’s genomen. Wij moesten daar om kwart over acht zijn, als één van de laatste.

Daarna moesten we tot 9 uur wachten tot we de school in konden. Iedereen was erg opgewonden en er werd flink geschreeuwd en herrie gemaakt, maar de sfeer zat er in ieder geval goed in. In de klas hebben we cadeautjes gegeven aan de klassenleraressen en hielden zij een kleine toespraak voor ons. Daar was niet zo veel tijd voor want we moesten weer terug naar Nolia. Daar hadden de lagere klassen al een afsluiting gehad met muziek en een toespraak. Wij moesten daar naar binnen rennen terwijl de lerarenband aan het optreden was. Een paar nummers dansten wij en renden daar rond, toen werd het studentlied gezongen en daarna gingen wij weer naar buiten terwijl iedereen ondertussen naar de andere leerlingen schreeuwden dat zij lekker nog een paar jaar moesten. Eigenlijk was het allemaal een beetje overdreven, maar ook wel erg leuk.

Weer terug naar de klas waar we taart en drinken kregen. Ondertussen werden de cijferlijsten en bloemen uitgedeeld. De cijferlijsten zien er iets anders uit dan in Nederland. Hier volg je een soort cursussen die een half jaar of een jaar duren en daar krijg je dan een eindcijfer voor. Je hebt bijvoorbeeld wel elk jaar Zweeds, maar wij hebben dit jaar Zweeds B en Zweeds C gehad. In Zweeds B ligt de nadruk vooral op schrijven en in Zweeds C vooral op presenteren. Daarom kreeg iedereen ongeveer een lijst van anderhalve pagina met alle cursussen die ze deze drie jaar gevolgd hebben. Ik heb een eindcijfer gehad voor 6 vakken! Niet heel erg veel, maar toch prima. Voor Engels, Wiskunde en een soort van Natuurwetenschap had ik zelfs het hoogste mogelijk, vooral omdat dit allemaal vakken zijn waarvoor je niet per se heel veel Zweeds hoeft te kunnen.

Om half twaalf was het tijd voor “utspring”, naar buiten rennen waar alle ouders wachtten. We stonden daar voor de deur te wachten en opeens begon het te regenen, terwijl het de hele ochtend mooi weer was geweest. Toen de deuren opengingen was iedereen een beetje twijfelachtig, maar uiteindelijk gingen de meesten toch naar buiten. Ik wachtte eventjes tot ik Carin zag en dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want door alle paraplu’s was het lastig om iedereen te vinden. Daarnaast had ik niet verwacht dat zij ook een bord met een babyfoto van mij bij zich zouden hebben dus daar zocht ik niet naar, maar dat hadden ze wel! Weer even snel een foto onder de paraplu want we moesten snel naar het “flak” toe. Onze klas had een tractor met aanhanger, maar de meeste klassen hadden een kleine vrachtwagen met een open achterkant. Alle wagens waren versierd met spandoeken, ballonnen en berkentakken. Iedere klas had iets op de spandoeken staan wat speciaal iets voor hun klas was of iets grappigs. Wij hadden een spandoek met daarop de namen van alle leerlingen die ooit in de klas hebben gezeten, maar eerder zijn opgehouden of van klas of school zijn gewisseld. Ik kende er maar één van, Tobias, een jongen die naar Amerika was verhuisd omdat hij zo goed was in extreme skiing dat hij een contract had gekregen. Het grappige was, was dat hij terug was gekomen voor studenten, dus de halve dag was hij er gewoon bij, bij het ontbijt, in de klas en ’s avonds ook. De meeste spandoeken waren jammer genoeg na een tijdje niet meer zo goed te lezen door de regen.

De bedoeling was dat we door de stad rond zouden rijden en uiteindelijk weer bij school uit zouden komen, maar door de regen werkte onze muziek niet en iedereen begon het al snel zo koud te krijgen dat we er halverwege afgingen. De meeste klassen deden dat ook. Aan de andere kant dronken de meesten zo veel alcohol dat je zou denken dat ze het daar wel warm van zouden krijgen, maar blijkbaar werkte dat niet zo.

Lars haalde Arvid en mij op uit de stad. Thuis waren farmor en farfar (Lars’ ouders) en wat later kwamen ook nog wat anderen. Eerst snel gedoucht natuurlijk, want we waren allebei bijna bevroren. Na de lunch heb ik even op bed gelegen, want ik moest daarna nog wel even door. Ik heb ook wat cadeautjes gekregen. Van Carin en Lars kreeg ik een Västerbottens ring. Västerbotten (de provincie waar ik woon) heeft een eigen sieraden met een eigen ontwerp en heel veel mensen hebben dezelfde ring als ik. Norbotten (de provincie boven VB) en de provincie onder VB (waarvan ik niet weet hoe die heet) hebben ook een eigen ring. Misschien hebben alle provincies in Zweden dat, maar dat zou ik eigenlijk niet weten. Een heel leuk aandenken van mijn tijd hier! Van Lars broer en gezin kreeg ik een giftcard voor de Monki (een kledingwinkel), dus die moet ik nog snel even opmaken voordat ik wegga, want die kan ik niet gebruiken in Nederland.

Om vijf uur moest ik weer de deur uit. We gingen met de hele klas avondeten. Dit was bij Samuel thuis, een jongen uit mijn klas die op Ön woont, vlak bij Anna. Ze hadden een grote tuin waar een aantal gisteren al een partytent had opgezet omdat de weersverwachtingen niet goed waren. Achteraf gezien was die niet nodig geweest, want het was weer helemaal opgeklaard en lekker zonnig, maar nog wel een fris windje en in de tent was het lekker warm. We hadden catering besteld en het was een groot succes. Het enige wat een beetje jammer was, waren de muggen. In mei was het te droog voor muggen, maar toen het begin juni begon te regenen, zijn ze tevoorschijn te komen. Al met al valt het gelukkig nog best mee, maar op Ön waar meer groen is, waren het er toch wel erg veel. Er werd weer heel veel alcohol gedronken, Zweden kunnen niet zonder, maar het was gelukkig niet vervelend. De sfeer was de hele tijd heel gezellig en we hebben veel gelachen.

Rond negenen gingen de eersten op weg naar de stad. Iedereen ging daarna uit en op de kaartjes stond een tijd waarvoor je binnen moest zijn, zodat niet iedereen tegelijk zou komen. De eersten moesten al om half tien binnen zijn, ik pas om half elf, dus ik zat in de laatste groep die weg ging. De sfeer werd toen iets minder, want toen was het tijd voor afscheid. Voor de meesten was het toch de laatste keer dat we elkaar zouden zien. Er zijn er een paar waarvan ik het erg jammer vind dat ik ze niet meer zal zien, maar volgend jaar ontmoet ik weer allemaal nieuwe, leuke mensen.

Het uitgaan was niet leuk. Al in de rij vond ik het niet leuk, te veel ontzettend dronken mensen, maar ik had al een kaartje, dus ik wilde sowieso even naar binnen. Misschien was het daar leuker. Dat was het niet, dus ik ben rond half twaalf weer naar huis gegaan. Ik moest lopen, want daarnaartoe had ik een lift van iemand gekregen, maar dat was helemaal niet erg. Het was mooi weer en natuurlijk nog licht, een prima wandeling. Ik lag dus nog best op tijd in mijn bed, wat ik niet erg vond.


15-06-2013
Op weg naar Lapland! De vorige avond was ik vroeg naar bed gegaan omdat ik om 1 uur weer op moest staan. Iedereen die mee ging naar Lapland zat namelijk op dezelfde trein en deze zou helaas om 2 uur ’s nachts in Umeå aankomen. Voor mij viel het gelukkig nog wel mee. Emily (uitwisselingsstudent uit Duitsland) woont in Skellefteå en daar komt de trein helemaal niet. Zij kwam dus met de bus naar Umeå waar ze vier uur moest wachten tot de trein kwam, dus die had helemaal niet geslapen. Ook was er nog een meisje uit Duitsland die op uitwisseling in Noorwegen is. Zij was eerder al naar Anna (ook in Umeå) gekomen met het vliegtuig. Toen we op het station aankwamen, bleek dat de trein een uur vertraging had. Carin die mij weggebracht had, ging naar huis en wij hebben daar met z’n vieren gewacht. Op de trein werd ik snel door de chagrijnige conducteur de slaapcoupé in gebonjourd waar al vijf mensen lagen te slapen.

Toen ik op de trein kwam, dacht ik dat ik met vijf vreemde mensen in de coupé zou slapen. Ik had namelijk van tevoren op facebook gevraagd of er iemand bij mij in de coupé lag die misschien mijn bed al op zou kunnen maken, aangezien dat om twee uur ’s nachts in het donker nogal lastig is. Er had daar maar één meisje op gereageerd en die lag in een andere coupé. Toen ik ’s ochtends weer wakker werd ben ik stilletjes de coupé uitgegaan om ze niet wakker te maken, maar toen bleek Rodrigo (Brazilië) ook daar te slapen en die vertelde mij dat drie van de begeleiders daar ook lagen en Caro (Brazilië). Gewoon allemaal mensen van YFU dus!

De begeleiders waren ontzettend aardig! Markus, de ‘hoofd’begeleider kende ik natuurlijk al van het aankomstkamp en de midyear-meeting. De andere drie zijn allemaal vorig jaar op uitwisseling geweest en ze waren allemaal bevriend met Arvid, heel grappig! Twee van hen waren ook naar Frankrijk geweest en één naar Duitsland. Ze waren dus allemaal ongeveer even oud als ik en de rest van de ‘oudere’ uitwisselingsstudenten. Ze waren heel gezellig en alle begeleiders waren dus echt een deel van de groep, wat het veel leuker maakte.

Om iets voor half één, nog maar twintig minuten te laat, kwamen we in Björkliden aan. Onze bagage werd naar boven gebracht me een busje, maar wij moesten lopen. Het hotel lag namelijk wat hoger. Het was een hotel met allemaal stuga’s erbij (bungalows). Het was behoorlijk luxe. We sliepen met vijf of zes personen in een huisje en elk huisje had een eigen sauna. Ontbijt en avondeten was in het hotel en we kregen ook elke dag boterhammen voor lunch mee. De eerste dag was er niks gepland en toen zijn we met een groepje een beetje de omgeving gaan verkennen. Natuurlijk moest er toen in de sneeuw gespeeld worden. Er lag behoorlijk weinig sneeuw voor de tijd van het jaar. Vaak zijn er mensen die met midzomer daarheen gaan, of soms nog iets noordelijker om te skiën, maar dat kon nu niet meer. Wij vonden dat niet heel erg, want anders hadden we de volgende dag door de sneeuw moeten wandelen en zonder sneeuw was het ook wel koud genoeg. Rond de vijf graden.

’s Avonds bij een kampvuurtje broodjes gebakken en marshmallows gegeten. De broodjes waren niet zo’n succes, maar de marshmallows waren erg lekker.

16-06-2013
Wandelen! We moesten op tijd opstaan, want na het ontbijt zouden we met de bus naar Abisko rijden, dat was ongeveer 10 kilometer verderop. Vanaf daar wandelden we terug naar Björkliden. Het begon behoorlijk zwaar. De bergen daar zijn niet zo stijl, maar daar passen ze de wandelpaden op aan. Die gingen zo ongeveer recht de berg op. Aangezien we met heen grote groep waren, lag het tempo nogal laag en er waren veel pauzes om op de achterblijvers te wachten. Aan de ene kant was het vervelend om zo vaak te stoppen, maar aan de andere kant was het uitzicht erg mooi, dus dan was er even de tijd om rond te kijken. Uiteindelijk waren we op hoogte en daarna was het de hele tijd redelijk vlak. Daar stond een wegwijzerbordje waarop stond dat we 1000 meter boven zeeniveau zaten, Abisko ligt ongeveer op 400, dus we waren 600 meter gestegen. Veel hoger dan 1000 kwamen we niet. Vlak voordat we weer naar beneden zouden gaan, gingen we lunchen. Het waaide daar ontzettend hard, dus iedereen extra truien of jassen aan, handschoenen aan en muts op. We mochten een uur pauzeren, maar naar twintig minuten wilde iedereen wel weer door, het was veel te koud. Halverwege de afdaling moesten we een rivier oversteken. Markus had dat niet verteld van tevoren en eerst waren de meesten een beetje twijfelachtig, maar toch maar de schoenen uit en iedereen is er overheen gekomen zonder te vallen. Ik was heel blij dat ik een klein handdoekje had ingepakt, want het water was ijskoud en mijn voeten waren bijna gevoelloos. Toen begon het helaas te regenen. Gelukkig waren we al wel ruim over de helft, maar het was toch wel lastig aangezien een stuk van het pad was weggeregend en we door de lage struikjes moesten. Je mag eigenlijk niet van de paden af, aangezien het een beschermd natuurgebied is, maar het kon nu niet anders.

’s Avonds was het heel gezellig, we hebben met een groepje een film gekeken en spelletjes gespeeld. Dat deden we elke avond. Wat we heel veel gespeeld hebben, was “Med andra ord” (met andere woorden). Je speelt in teams van twee en je moet elkaar woorden uitleggen zonder het woord op het kaartje te gebruiken. Om de beurt legt één uit en de ander raadt. Zo veel mogelijk in een minuut en welk team als eerste een bepaald aantal heeft, wint. We speelden het in het Zweeds en het was ontzettend grappig. We wonnen zelfs van de leiders omdat zij het echt bij uitleggen hielden. Wij beeldden uit ook uit of maakte geluiden omdat we toch een kleinere woordenschat hebben.

17-06-2013
’s Ochtends weer met de bus naar Abisko. De bedoeling was dat we met een gids een kleine wandeling zouden maken en dan zou zij vertellen over bloemen en planten en de omgeving. Alleen het weer was heel erg slecht, dus we zijn daar in het museum geweest en twee diavoorstellingen gezien over alle nationale parken in Norrbotten en over het leven van de Samen (Lappen). Daarna toch nog een wandelingetje langs de rivier.

18-06-2013
Dinsdag gingen we naar Noorwegen! Nu ben ik daar ook geweest! Om tien voor twaalf hadden we de trein naar Narvik, dat ligt ongeveer op gelijke hoogte met Björkliden. We zijn er niet heel lang geweest, aangezien we om 6 uur de bus weer terug moesten nemen. Bijna zodra we Noorwegen inreden, zag het landschap er al anders uit. Veel indrukwekkender en mooier. Zodra we de trein uit kwamen, merkten we ook dat het een stuk warmer was.

In Narvik gingen we met de kabelbaan naar boven zodat we heel mooi uitzicht hadden over de fjord waar Narvik aan ligt. Daar geluncht en toen weer naar beneden. We hadden nog wat tijd over en toen mochten we shoppen, maar we hebben ons maar bezig gehouden met een pratende papegaai in de dierenwinkel, want alles in Noorwegen is echt idioot duur.

’s Avonds was het weer eindelijk goed genoeg voor de middernachtszon! Om elf uur gingen we op weg naar boven. Dat was achteraf gezien een beetje te vroeg. Drie kwartier in de kou wachten, was niet heel prettig en we hebben keihard gezongen om warm te blijven. Toch was het wel waard. De zon was helaas de hele tijd achter de wolken, maar je kon wel zien dat er een zon was en het was natuurlijk helemaal licht. Om tien over twaalf weer naar de huisjes en warm me bed in. Er was nog een klein groepje gebleven en blijkbaar kwam de zon rond half één boven de wolken uit. Wel jammer dat ik dat gemist heb.

19-06-2013
De laatste dag alweer. Na het ontbijt hebben we de stuga’s schoongemaakt en daarna gingen we met de bus op weg naar Kiruna. Daar kregen we een rondleiding bij LKAB (Luossavaara-Kiirunavaara AktieBolag). Dit is één van de grootste mijnen in de wereld. Luossavaara en Kiirunavaara zijn twee bergen waar ze in het begin ijzer uit haalde. Nu is dat nog maar één van de twee. We gingen met een bus ernaartoe. Het bezoekerscentrum ligt in een oude mijngang ongeveer 300 meter onder de grond en er lopen allerlei wegen door de berg die druk bereden worden. Het was heel apart om daar binnen te rijden. Er was geen verlichting en af en toe gevaarlijke bochten en toch reedt iedereen behoorlijk door. We moesten allemaal een helm op en het was erg interessant. We kregen een kleine rondleiding en konden een beetje rondkijken in het museum. Met kleinere groepjes kon je nog dieper de mijn in, maar onze groep was te groot. Inmiddels zijn ze veel dieper in de grond aan het boren, meer dan een kilometer. Eigenlijk moet je overal wel 140 meter vanaf halen, want ze rekenen nog steeds van de top van de berg, die inmiddels niet meer bestaat. Over een tijdje moeten ze de hele stad gaan verplaatsen omdat de ijzerader schuin de grond in gaat, onder de stad door. We hebben een uitleg gekregen over hoe ze het ijzer uit de grond halen en af en toe blazen ze stukken op. Als dat moet gebeuren, dan is dat altijd om half 1 ’s nachts en dan schijnt de hele stad te schudden. Eigenlijk had ik dat best mee willen maken.

Na de mijn hadden we even de tijd om in Kiruna rond te kijken en avondeten te kopen want daarna stapten we weer op de trein. De terugreis was ontzettend gezellig. Ik zat niet in een slaapcoupé, maar ik heb bijna de hele tijd bij de anderen in hun coupé gezeten tot we daar om 9 uur uitgeschopt werden door de conducteur. We zaten daar met z’n tienen, terwijl het bedoeld is voor zes personen. Er was nog een andere coupé met alleen maar YFU-studenten en iedereen liep een beetje heen en weer of zat bij de deur. Na 9 uur heb ik samen met Vivien (Hongarije) naar een film gekeken op haar laptop. Om twaalf uur was ik weer in Umeå, waar ik opgehaald werd door Carin.


21-06-2013
Midzomer, de langste dag van het jaar. Dit is in Zweden een heel groot feest, er wordt een kruis met twee kransen eraan met bloemen versierd en dan gaat iedereen zingen en daar omheen dansen met bloemenkransen op hun hoofd. Het klinkt echt heel idioot, dus natuurlijk moest ik dat zien. Carin en ik gingen naar Gammlia, daar staan oud-Zweedse gebouwen en er is een museum. Hier hadden ze zo’n kruis gemaakt. We kwamen er precies op tijd, ze begonnen net met dansen. De meeste liedjes gaan over dieren en terwijl je in een kring danst, beeld je de dieren uit. Eerst voelde ik me een beetje idioot, maar toen kwam ik drie mensen uit mijn klas tegen. Twee jongens die vorig jaar naar Amerika waren geweest en nu waren hun gastzus en –broer (uit Amerika dus) hier. Ik heb met hen meegedanst. Daarna heb ik met Carin daar geluncht en toen weer naar huis. Het was echt geluk met het weer, want de dag voor midzomer en de dag erna was het slecht weer, maar 21 juni scheen de zon. Er waren ontzettend veel mensen bij Gammlia en ik geloof dat ik meer kleine kinderen heb gezien alleen die dag, dan het hele jaar.


28-06-2013
Mijn laatste (halve) dag in Zweden. De dagen van tevoren had ik nog een laatste keer met Cissi en Johanna afgesproken, mijn tassen ingepakt en alles opgeruimd. De laatste avond had ik andijviestamppot gemaakt voor het eten en een collage met foto’s van het hele jaar als bedankje.

De volgende ochtend ging mijn vliegtuig van Umeå naar Arlanda airport om 6.35 uur. Lars en Carin brachten me weg. Het afscheid viel eigenlijk heel erg mee. Alle mensen die van buiten Europa kwamen, gingen al twee dagen eerder naar huis en van een paar had ik gehoord dat het afscheid heel zwaar was. Gelukkig was dat voor ons niet zo. Een knuffel en “tot ziens”. Ik zou op dezelfde vlucht zitten als Anna, maar die kon ik maar niet vinden. Ik heb haar proberen te bellen en smsen, maar ze had haar telefoon uit staan. Pas in Duitsland hoorde ik dat ze zich verslapen had. Ze moest toen zelf een nieuwe vlucht betalen.

Op Arlanda aangekomen, zag ik Daniel en Rebekka bij het afhalen van de bagage. Hun vliegtuig vanaf Luleå was vijf minuten eerder aangekomen. Zij vertelden mij toen dat Cristina haar paspoort thuis was vergeten en dus ook het vliegtuig gemist had. Zij woonde in Älvsbyn en dat is nog wel een eindje rijden naar Luleå, dus ze haalde het niet meer om heen en weer te rijden. Ze voelde zich heel schuldig omdat haar moeder nu een extra vlucht moest betalen. Daniel en ik moesten naar een andere terminal dan Rebekka. YFU was nogal laat met het boeken van alle vluchten, dus een groepje moest via Frankfurt naar Berlijn vliegen, gelukkig gingen wij direct naar Berlijn. Daar aangekomen zat er al een groep uitwisselingsstudenten te wachten. Er was een aantal al de dag ervoor naar Stockholm gekomen en die hebben op het hoofdkantoor geslapen. Ze gingen al om 6 uur ‘s morgens naar het vliegveld.

Toen uiteindelijk iedereen er was (op Anna en Cristina na, natuurlijk) zijn we gaan inchecken. Dat had nogal wat voeten in de aarde omdat veel mensen extra bagage hadden, ik ook. Gelukkig ging het verder allemaal goed en om 12.10 uur waren we in Berlijn. Wij dachten dat we meteen opgehaald zouden worden met een bus, maar dat was niet zo, we moesten wachten tot er een bus vol zou zijn. Eerst zijn we maar naar de Burger King geweest om lunch te gaan eten, want niemand had wat bij zich. Iets later dan wij kwamen de uitwisselingsstudenten die in Turkije en Noorwegen waren geweest. Het was dus niet erg om te wachten, want het was erg gezellig. Na twee en een half uur kwam de bus die ons naar Werbellinsee bracht, dat lag ongeveer op een uur afstand. Daar waren al heel wat mensen aangekomen, maar er moesten er ook nog behoorlijk wat komen. Iedereen kreeg een naamkaartje met daarop gastland en thuisland, huis- en kamernummer, cafetaria waar je mocht eten, de kaart van de locatie en ons ‘persoonlijke’ schema. Deze kaart moest je altijd omhouden, anders kwam je de cafetaria niet in en kreeg je ook niet de sleutel van je kamer. Omdat je met meer mensen op de kamer sliep, moest je elke de sleutel inleveren, zodat iedereen erin kon. Ik zat op de kamer met één Nederlandse en twee Vlaamse. Bijna iedereen zat met mensen die dezelfde moedertaal hadden. Dat kon natuurlijk niet altijd, want op het hele kamp was bijvoorbeeld maar één jongen die (Zwitsers) Italiaans sprak.

Voor de ruim 500 uitwisselingsstudenten en 120 vrijwilligers waren er acht huizen en twee cafetaria’s. Ik had geluk met allebei. Ik zat in het “Gasthuis”, daar had elke kamer een eigen badkamer en werd alles elke dag schoongemaakt. Alle andere huizen hadden maar enkele douches en wc’s voor het hele huis en na een paar dagen zag dat er niet schoon meer uit. Daarnaast was het eten blijkbaar beter in Cafetaria 1, waar ik zat, dan in Cafetaria 2.

Verder was er de eerste dag nog niet echt een programma. Vooral veel gekletst. Ik heb één meisje ontmoet dat in Almere op uitwisseling is geweest en zij was goed in Nederlands! Het was echt niet normaal, toen zij begon te praten, dacht ik dat ze echt uit Nederland kwam, maar ze was er maar een half jaar geweest! Als je wat langer met haar praatte, hoorde je wat foutjes in de grammatica, maar dat viel nauwelijks op. ’s Avonds hadden we een welkomstceremonie in de “plenary hall” (een gymzaal waar iedereen op de grond zat), maar dat was nog niet echt belangrijk. Ze zeiden alles wat ze toen vertelden ook de volgende ochtend weer omdat ongeveer 1/3 nog niet aangekomen was. Wel was er meerdere keren die avond opeens een gigantische stortbui, dus iedereen is kleddernat geregend en volgende dagen waren er behoorlijk wat verkouden. Verder ben ik vroeg naar bed gegaan om energie te hebben voor de volgende dagen.

29-06-2013
Van 8.10-8.45 was het ontbijt en we kregen meteen door dat er echt een strak schema was. Iedereen kwam rond half 9 een keer naar de cafetaria en toen stond er een rij van 10 minuten. Toen we eindelijk konden gaan zitten met ons ontbijt kwamen de leiders om ons te vertellen dat we binnen tien minuten toch echt in de grote zaal moesten zijn voor de openingsceremonie. De dagen daarna kwamen de meeste mensen braaf tien over acht.

In de openingsceremonie stelden ze alle verschillende soorten vrijwilligers voor en de kleur t-shirt die ze droegen (international group leaders, workshop leaders, freestylers, animation team), de regels werden verteld en het programma werd uitgelegd. Na de opening hadden we een twee uur durende sessie met iedereen die in Zweden op uitwisseling was geweest, we kenden elkaar dus. Dit was een groepsdiscussie over hoe het is om weer thuis te komen, welke herinneringen je wel of juist niet wil meenemen, wat je hierna gaat doen, etc. Over het meeste hadden we het al gehad tijdens het re-entry camp, maar toch was het goed en leuk om te doen. Deze sessie werd geleid door een IGL (international group leader) uit Zweden. Daarna lunch en een groepfoto met iedereen. Ze hadden op de grond met stopkrijt heel groot YFU geschreven waar we in moesten staan. De fotografen klommen op het dak van een gebouw om de foto te maken. Hij is heel leuk geworden, maar ik ben helemaal niet te zien en ik sta niet bij de Zweedse vlag en ook niet bij de Nederlandse. Ik was namelijk een beetje laat en moest naar een andere letter toe omdat die nog niet vol was.

Na de foto hadden we twee uur vrije tijd. Je kon meedoen met georganiseerde activiteiten zoals frisbee, origami en nog veel meer, maar ik ben met een groepje gaan zwemmen. Eerst waren we alleen met mensen die ik uit Zweden kende, maar het werden er steeds meer. Daarna was het tijd voor de eerst workshop. Het thema van het YES-camp was “transitions crossing borders”, dus alle workshop waren op een manier met dat thema verbonden. YES staat voor “Young European Seminar”. Mijn workshop heette “bootcamp” dus het eerste half uur moesten we rondrennen , push ups en sit ups doen. Daarna naar binnen om te praten over wat “transition” (overgang) nou precies inhoudt, hoe wij het zien en hoe je het zelf op een positieve of negatieve manier kan sturen.

Na het avondeten hadden we de eerste bijeenkomst met iedereen die uit Nederland kwam. We waren maar met z’n achten. Judith en ik, natuurlijk, en verder nog drie andere meiden en drie jongens. Er zouden eerst nog twee jongens zijn, Aelwyn en een jongen die naar Turkije was geweest, maar zij hadden allebei een festival waar ze heen wilden ipv YES. We hadden elke dag na het eten een bijeenkomst van een half uur met de Nederlanders. Deze sessie werden geleid door de twee IGL’s die uit Nederland kwamen. Hierbij praatten we ook weer over hoe het uitwisselingsjaar was geweest en speciaal wat lastig was. Er was bijvoorbeeld één meisje dat vier keer van gastgezin heeft moeten veranderen. We hebben vooral ook heel veel gelachten. Het blijkt toch dat Nederlanders een erg andere humor hebben dan veel anderen. Soms moest onze IGL er ons even aan herinneren dat het serieus bedoelt was, maar we hebben ook wel over heel moeilijke dingen gepraat. Hiervoor waren er ook drie counselors op het kamp en er zijn blijkbaar veel mensen daarheen gegaan.

Daarna weer een bijeenkomst in de grote zaal en meteen erachteraan was de YES-lounge. Dit was een plek waar je snacks en drinken kon kopen en gezellig kon kletsen. Ik ben daar niet heel gegaan, want ik ben weer vroeg naar bed gegaan.

30-06-2013
Na het ontbijt en de bijeenkomst in de plenary hall, was de tweede workshop. Deze ging over gehandicapten in de samenleving door de geschiedenis heen. Ook erg interessant, maar de workshop leader was erg onzeker.

Lunch en weer vrije tijd, alleen deze keer heb ik wel meegedaan met één van de activiteiten. Namelijk Iers tapdansen! Echt heel erg grappig om te leren. De pasjes waren niet zo moeilijk, maar het ging ongelofelijk snel. Daarna hadden we nog tijd over en toen zijn we weer naar het meer gegaan.

De derde workshop was “Fitting in an ever changing world”, over dat de wereld altijd verandert en hoe je jezelf daarnaar kan aanpassen.

Weer avondeten, bijeenkomst met de Nederlanders, bijeenkomst in de grote zaal en daarna weer de YES-lounge waar ik deze keer wel naartoe ben gegaan. Eerst lieten ze allerlei leuke filmpjes zien (de top tien op ‘vimeo’) en daarna zaten we nog heel lang te kletsen met de groep uit Zweden. Je leert het hele kamp nieuwe mensen kennen, maar je gaat toch het meest om met iedereen uit je gastland, omdat je daar goede vrienden mee bent geworden en dit de laatste kans was om met ze om te gaan. Daarnaast is 600 te veel. Je hoort of vraagt wel heel vaak een naam, maar je vergeet het meteen weer als je niet meerdere keren met die persoon praat.

01-07-2013
De laatste dag zag het programma er anders uit. Na het ontbijt en de “plenary session” begonnen we met een rollenspel. Iedereen was ingedeeld in een land. In elk huis zat een land. De landen waren van verschillende grootte en ze hadden een andere regeringsvorm. Ons land was communistisch, maar er waren ook koninkrijken en anderen hadden een democratie die niet werkte. In de landen was je weer ingedeeld in families. Mijn ‘familie’ had maar vijf personen, maar in andere landen waren er families met 10 of meer personen. Eerst moesten we een familiegeschiedenis schrijven en de rollen onderling verdelen, want bijvoorbeeld in ons land mochten alleen de moeders geld beheren. Daarnaast moesten wij ook een brief aan ons staatshoofd schrijven, maar dat was niet in alle landen hetzelfde. Na een uur begon het echt. We moesten opdrachten uitvoeren om geld te verdienen en elk half uur moesten we belasting betalen. De belastingen waren veel te hoog en de bedoeling was dat als je niet kon betalen, dat er dan iemand de gevangenis in moest, maar onze ‘belastinginner’ was nogal mild.

Ook was een aantal mensen internationale pers. Zij mochten naar alle landen om de situatie te bekijken. De bedoeling was dat zij zouden vertellen hoe het er in andere landen aan toe ging, maar dat ging niet helemaal goed.

Tijdens de lunch kon je praten met mensen uit andere landen en daar bleek dat de situatie overal slecht was. Toen ontstond er een revolutie. Iedereen weigerde terug te gaan naar zijn/haar land en toen begonnen de onderhandelingen met de leiders en koningen. Onze ‘leider’ trad af en toen moesten we onszelf redden. We hebben een democratie opgericht en dat ging behoorlijk goed. Achteraf bleek dat andere landen het er slechter vanaf hadden gebracht. Eén land bleef een dictatuur en in een ander land waren ze zo dom om weer hun oude koning als nieuwe president te kiezen.

Het was de eerste keer dat ze dit spel speelden en het was redelijk
geslaagd. De bedoeling was inderdaad dat we een revolutie moesten starten. Er waren ook heel wat dingen die niet gelukt waren. Er was bijvoorbeeld een internationale markt waar je naar toe kon, je kon op uitwisseling naar andere landen en de reporters hadden over de situatie in andere landen moeten vertellen. Dit hadden alleen weinig mensen door.

Na nog eventjes vrije tijd hadden we een “debriefing session” over het spel. Dit was weer met de Nederlanders. Eerst hebben we wel even over het spel gepraat, we moesten feedback opschrijven en verder hebben we verteld wat er in alle landen gebeurde. Ook werd er veel geklaagd over de ‘families’. We hadden anderhalf uur de tijd, maar na drie kwartier waren we wel uitgekletst over het spel en toen hebben we verder weer gepraat over het jaar. Hier gingen we na het avondeten gewoon weer mee verder.

Het was de laatste avond, dus de laatste grote bijeenkomst was iets anders. Een aantal mensen trad op. Er waren bijvoorbeeld een jongen met een doedelzak (in quilt) , twee meisje die een traditionele dans uit Azerbeidzjaan deden en een meisje dat in Estland een traditioneel instrument had leren spelen en zelf een stuk had gecomponeerd.

Daarna was het feest! Er was een ruimte waar gedanst werd en er waren tenten, maar het was tot 1 uur mooi weer, dus de meesten waren buiten. De sfeer was ontzettend goed, een geweldige afsluiting van een leuk weekend. Sommigen hadden een beetje te veel gedronken, maar de meesten waren nog steeds goed aanspreekbaar. Om 1 uur vertrokken de eerste bussen al en dat ging de hele tijd door tot 10 uur de volgende dag. Veel mensen hebben helemaal niet geslapen. De eerste die weg ging die ik kende, vertrok om 3 uur ’s nachts en ik wilde eerst op blijven, maar rond 2 uur begon het weer te regenen en toen ben ik toch maar naar bed gegaan.

02-07-2013
’s Ochtends om kwart voor 7 ging de wekker weer. Even snel alles inpakken, om half 8 gingen ontbijten en om 8 uur waren we bij de bus. Het liep een beetje uit, dus uiteindelijk vertrokken we om half 9, maar dat was wel fijn, dan konden we nog even gedag zeggen. We zaten in de bus met alle Belgische en Nederlandse uitwisselingsstudenten en begeleiders. De terugreis was prima. Eerst een paar uurtjes slapen verder gepraat en naar een film gekeken. Om 7 uur waren we in Amersfoort, waar ik opgehaald werd door Peter. De bus ging daarna door naar België, dus zij moesten helaas nog even.


06-07-2013
Inmiddels ben ik al een paar dagen thuis. Ik heb alles uitgepakt en mijn kamer is weer op orde. Nu nog wat laatste dingetjes regelen, zoals een Nederlands telefoonnummer, en dan is het net alsof ik nooit weg ben geweest. Wat het vreemdste is, is dat alles zo normaal is. Het voelt helemaal niet alsof ik een jaar weg ben geweest, behalve dat ik heel veel leuke (en soms ook minder leuke) herinneringen rijker ben.

Er zijn helaas geen foto’s bij dit verslag, want mijn fotoruimte op de site is vol, maar als jullie meer foto’s willen zien, dan kan dat natuurlijk ook op andere manieren.