Ada en Peter hier en re-entry camp

09-06-2013
Waarschijnlijk wordt dit het laatste verslag in Zweden. Nu nog maar 23 dagen tot ik weer terug ben in Nederland. Ik ga nog genoeg leuke dingen doen, maar het verslag daarover komt pas als ik weer terug ben.

Maar laten we maar bij het begin beginnen. Na 8 en een halve maand in Zweden heb ik eindelijk Ada en Peter weer gezien! Eind april ben ik zelf naar Stockholm gereisd waar Ada en Peter ook naartoe kwamen. In Stockholm heb ik ook nog Reinier gezien (voor iedereen die dat niet weet: een neef), die trad daar op met Lebensraum van Jakop Ahlbom (google maar). Heel erg leuk, maar ook wel apart om hem daar te zien.

Ada en Peter kwamen met de auto naar Stockholm en ze hadden ook de fietsen meegenomen. Toen we elkaar weer zagen was het net alsof het helemaal niet lang geleden was. We sliepen in het appartement van mijn gastouders. Ze hebben daar een appartement omdat mijn gastvader zo vaak in Stockholm is voor zijn werk. De eerste paar dagen zijn we in Stockholm geweest waar we rond zijn gefietst om alles te bekijken. Het was gelukkig goed weer, alleen niet zo warm. Na Stockholm op weg naar het noorden. We hebben overnacht in Hudiksvall op een camping, achteraf gezien was dat wel een beetje koud. De sneeuw was nog niet eens overal weg en daar stonden wij dan met een tent. Officieel was de camping nog niet eens echt open voor kampeerders. De dag daarna hebben we een mooie wandeling gemaakt op het schiereiland daar vlakbij en daarna door naar Umeå. Daar heb ik ze in een paar dagen ‘mijn leven’ laten zien en elke avond aten we bij mijn gastgezin. Na Umeå het binnenland in. Daar zijn we in Dorotea geweest, waar we ook weer een wandeling gemaakt en dat was best nog wel eens door de sneeuw. Als laatste naar Östersund. Dat was echt een ontzettend mooie stad en ik raad het zeker aan om daar een keer heen te gaan! Vanaf daar was het helaas weer over. Ik vloog terug naar Umeå en Ada en Peter gingen weer op weg naar huis. Het vliegtuigje waar ik mee terug vloog, was bestemd voor ongeveer 20 mensen, maar we zaten er maar met z’n drieën in. Dat zal ik niet snel weer meemaken! In totaal ben ik anderhalve week weggeweest, maar voor Peter en Ada was het wel iets langer, want het is een behoorlijk eind met de auto van Nederland naar Zweden.

Niet lang nadat zij weer naar huis waren, begon het warm te worden hier en het bleef ook warm. We hebben nu al ruim drie weken stralend weer en het is ontzettend warm. Het ene record na het andere wordt gebroken; het is hier niet zo warm geweest in 153 jaar! Nou, ik klaag niet! Alleen op de een of andere manier wil ik nog niet echt bruin worden, terwijl ik toch wel veel in de zon ben geweest. Het wordt ook al lang niet meer donker ’s nachts. De zon gaat onder om kwart voor elf en komt alweer op om half drie ’s ochtends.

Donderdag 30 april moesten de eindcijfers ingeleverd worden en de leerlingen in het laatste jaar moesten ook hun computers weer inleveren. Dat betekent dat school zo goed als voorbij is! We hebben officieel nog wel school, maar de helft van de lessen worden door leraren afgelast en de andere helft wordt er niks gedaan, omdat het toch niets meer uitmaakt.

Vorig weekend was ook het laatste YFU weekend. Donderdagavond om half tien ’s avonds stapte ik samen met Anna op de trein naar Stockholm. Daar zagen we gelijk al de uitwisselingsstudenten die nog noordelijker wonen. Eerst zouden Anna (Duitsland, woont ook in Umeå) en ik samen in een coupé met vreemde mensen zitten, maar zij die al langer onderweg waren, hadden met de conducteur gepraat en omdat de trein niet volgeboekt was werd er van alles verschoven en uiteindelijk hadden we twee coupés samen met alle uitwisselingsstudenten. Tien in totaal. Thilo (uit Oostenrijk) die het noordelijkst woont van allemaal was op dat moment al bijna twaalf uur onderweg, dus die had genoeg tijd gehad om alles te regelen. Het begin van de reis was heerlijk. Geweldig uitzicht en stralend weer, dus we hebben heel lang in de hal bij de open ramen naar buiten staan kijken en daarna zaten we gezellig met z’n achten te kletsen tot iedereen wel een beetje moe begon te worden. De bedden opmaken was nog een heel gedoe, je hebt echt heel weinig ruimte in zo’n slaapcoupé, maar na een halfuurtje geklungel kon iedereen zijn bedje inkruipen. In slaap vallen was alleen nog best wel lastig. Veel lawaai, je wordt af en toe heen en weer geschud en het was ook nog erg warm. Uiteindelijk ben ik wel in slaap gevallen, maar dat was niet voor lang. Om 4 uur begon Anna tegen Thilo aan te kletsen omdat ze niet kon slapen. Ze ging er maar van uit dat de rest ook niet kon slapen en deed daarom niet erg zachtjes. Nadat ik drie keer had gevraagd of ze stil konden zijn, gingen ze buiten de coupé zitten, maar ik heb daarna niet meer kunnen slapen en ik geloof Daniël (Estland, nu Piteå), Max (Brazilië, nu Luleå) en Cristina (Roemenië, nu Älvsbyn) ook niet. Zes uur ’s ochtends kwam de conducteur aan de deur om te zeggen dat we over een half uur in Stockholm waren. Op het station werden we opgewacht door twee van de kampleiders en na een ontbijtje op het station, reisden we verder met de bus naar Kärsögården.

Hier hadden we ook het aankomstkamp en het is vlak bij het koninklijk paleis. Het is een hele mooie plek! Van tevoren wisten we niet dat we een behoorlijk stuk moesten lopen en we hadden allemaal nogal onhandige tassen mee en het stikte van de muggen. Met een rugzak had je je handen vrij om om je heen te slaan, maar wij liepen daar met korte broeken en T-shirts en onze handen vol tassen. Daar aangekomen wilden we graag gaan zwemmen, maar dat mocht niet, want ze hadden niet genoeg begeleiders zodat er één toezicht kon houden. Dan maar douchen, maar nee hoor, we mochten het gebouw helaas ook nog niet in.

Na eventjes in het zonnetje zitten, was er toch één douche die we mochten gebruiken en nadat iedereen klaar was, begonnen de andere uitwisselingsstudenten ook binnen te druppelen.

Na de lunch begon het programma. Dat was gelukkig niet zo volgepropt als vorig kamp. Meerdere keren per dag een uurtje met ons discussiegroepje waarin we praatten over hoe het is om weer naar huis te gaan en op vaste tijden ontbijt, lunch en avondeten, maar vooral ook veel vrije tijd.

Het was ontzettend leuk om iedereen Zweeds met elkaar te horen praten. Wat met toch opviel was dat er nog wel behoorlijk wat mensen waren die het daar toch best moeilijk mee hadden. Ik dacht dat ik zelf erg laat begon met echt Zweeds praten, maar de meeste uitwisselingsstudenten zaten op hetzelfde niveau als ik, een enkele stak echt met kop en schouders boven iedereen uit, maar er waren er sowieso 10-15 die zichzelf nog nauwelijks konden uitdrukken in het Zweeds. Dan heb je volgens mij een heel lastig jaar gehad.

Er was één keer een beetje regen, tijdens een spel waarbij we door het bos moesten rennen, maar verder de hele tijd zon. Ik ben dan ook flink verbrand. Daarnaast nog minstens 27 muggenbulten (ja, ik heb ze geteld), een blaar en mijn teen opengehaald aan een deur, maar het was het allemaal waard. Dat met die muggen was eigenlijk ook wel grappig. Iedereen sloeg elkaar de hele tijd als er weer een mug zat, maar ’s nachts was er natuurlijk niemand in de buurt om je even een mep te geven.

Vrijdagavond kregen we een “yearbook”. Iedereen had een pagina gemaakt over zijn/haar jaar in Zweden en dat was gebundeld voor alle uitwisselingsstudenten. Het hele weekend liep iedereen ermee rond om vrienden erin te laten schrijven. Er was een aantal die iedereen erin liet schrijven, maar ik heb alleen mensen waarmee ik echt bevriend ben geraakt. Een heel leuk aandenken!

Iedereen heeft uit dit weekend alles gehaald wat ze konden, want voor veel mensen was het de laatste keer dat we elkaar zagen. Niet voor iedereen gelukkig. Tijdens de Lapplandsreis zijn we met z’n dertigen en iedereen die uit Europa komt, gaat ook naar het YES-seminar in Duitsland (Hierover vertel ik in het volgende verslag). Sommigen werden heel emotioneel bij het afscheid. Voor mij viel het wel mee. Ik kon het met zo goed als iedereen goed vinden en het was heel leuk om ze ontmoet te hebben, maar je hebt elkaar toch maar twee keer in een heel jaar ontmoet en bijna alle mensen waar ik echt goed bevriend mee ben geraakt zie ik nog minstens één keer. Er is één meisje uit New York waarvan het de laatste keer was dat ik haar zag en dat was wel heel erg jammer, maar misschien ga ik haar wel opzoeken in New York volgend jaar!

Daarna ging iedereen weer op weg naar zijn/haar gastfamilies. Wij zaten in de laatste groep die van Kärsögården vertrok. Samen met alle anderen in Norrland, maar we hadden niet dezelfde trein. De andere reisden weer met de nachttrein terug, maar helaas hadden Anna en ik een eerdere trein, dus niet gezellig met de groep.


Afgelopen week heb ik zo goed als geen school gehad. Maandag ben ik alleen even naar Frans geweest om gedag te zeggen, want dat was de laatste les, maar verder waren alle andere lessen op maandag, dinsdag en woensdag door de leraren afgelast. Donderdag was de Zweedse Nationaal dag en waren we sowieso vrij. Niet echt iets bijzonders gedaan, lekker buiten in het zonnetje gezeten. Vrijdag had ik met Cissi afgesproken en hebben we gebruncht in het park. Dat lekkere weer mag van mij wel blijven aanhouden! De planten vinden het niet fijn, want er is al tijden geen regen gevallen, maar die droogte heeft één groot voordeel: Geen muggen! Nog steeds wel een beetje, natuurlijk, maar lang niet zo veel als normaal.

Gisteren was een feestje voor de dochter van Lars’ broer (oftewel, mijn gastnicht). Zij had afgestudeerd in Civiele Economie. Eerst bij hun thuis geweest en daarna uit eten bij een chique restaurant. Invito heette het en ze vonden het erg grappig toen ik vertelde dat dat in Nederland een schoenenwinkel is. Eerst had ik er helemaal geen zin in, weer allemaal nieuwe mensen ontmoeten, maar uiteindelijk bleken er helemaal niet zo veel mensen te komen en bijna iedereen die er was, had ik al eerder gezien en het was uiteindelijk toch heel gezellig.

Nu komen de laatste paar weken eraan. Morgen gaan ‘Brännboll’ spelen met alle klassen met hetzelfde profiel. Dat wordt vast leuk, maar waarschijnlijk bak ik er in het begin niks van omdat de regels erg anders zijn dan bij softbal. Ik heb al een snelle uitleg gehad, maar toch denk ik dat ik de eerste ronde maar even ga kijken. Dinsdag hebben we een bijeenkomst voor alle laatstejaars waar ‘de leerling van het jaar’ bekent wordt gemaakt en iedereen wordt bedankt en dinsdag is de laatste schooldag! Dat wordt nog een hele belevenis. Hier heb ik volgens mij al eerder over verteld, maar nog even een korte samenvatting: ’s Ochtends beginnen we met een “champagne-ontbijt” en dat is precies zoals het klinkt. Een ontbijt waarbij champagne wordt gedronken. Dan op weg naar school waar naar de jongere leerlingen geschreeuwd wordt dat ze lekker nog een (paar) jaar moeten. Daarna naar de klas waar we de cijferlijsten krijgen en als die uitgedeeld zijn, rent iedereen de school uit waar de ouders wachten met bloemen en foto’s van toen de leerlingen baby waren. Vervolgens rijden ze twee uur de stad rond op grote aanhangers die worden getrokken door tractoren met luide muziek en veel alcohol. Dan heb je eventjes rust en ga je naar huis waar familie op je wacht en je even wat eten en kan omkleden, want je moet bijna meteen weer verder.
Avondeten bij iemand van je klas (ik heb geluk, want het is vlak bij waar ik woon) en daarna de stad in.

Aan de ene kant heb ik er erg zin in, het wordt iets wat ik nooit meer zal meemaken, maar aan de andere kant zie ik er ook wel een beetje tegenop. Er wordt waarschijnlijk weer heel veel gedronken en Zweedse mensen worden erg gezellig met een klein beetje alcohol op, maar ze weten hier geen maat te houden en worden waarschijnlijk weer helemaal zat.

Dan is school echt voorbij. Veel van mijn vrienden gaan daarna op vakantie, net zoals de eindexamenreis in Nederland, maar gelukkig zit ik niet zielig alleen thuis. Ik ga namelijk naar Lappland! Dat wordt echt heel erg leuk, maar ik ga maar volgende week wel even alles inslaan wat de muggen ook maar een beetje weg kan houden.

Dat was het weer voor deze keer. Volgende verslag duurt dus, zoals gezegd, waarschijnlijk weer eventjes, maar dan heb ik ook weer veel te vertellen: “Studenten”, Lappland, de laatste volle week in Umeå, het YES-seminar in Duitsland en natuurlijk weer thuis komen!

Nu kan ik echt zeggen: Tot snel! Minder dan een maand!