Verjaardag, Arjeplog en Gauto

03-04-2013
We zijn vandaag teruggekomen uit Arjeplog en het wordt weer eens tijd voor een verslag. Voor Pasen is er niet zo veel bijzonders gebeurd, behalve dat ik natuurlijk jarig was! Het was niet heel bijzonder, toch wel jammer dat jarig zijn steeds minder spannend wordt, naarmate je ouder wordt. De dag begon met een ontbijt en cadeautjes op bed. Van mijn gastbroer en zus heb ik de eerste twee delen van een Zweedse serie gekregen (Cirkeln). Carin en ik waren daar in het begin van het jaar al aan begonnen om Zweeds te oefenen, maar dat werd uiteindelijk niks. Van mijn gastouders heb ik onder andere een CD van Sofia Jannok gekregen, een Zweedse zangers die vooral in Sami zingt, ze heeft een aantal erg mooie nummers. Ook waren er wat pakjes uit Nederland gekomen, van Ada en Peter natuurlijk de typisch Nederlandse pindakaas, hagelslag, drop en stroopwafels. Heel erg lekker en ik ben er erg zuining mee. Wat niet zo handig was, was dat ze het hele pakket hadden volgestopt met confettiballonetjes en dat mijn bed daar na het uitpakken vol mee lag.

Verder was het een gewone schooldag en ’s avonds kwamen er vier vriendinnen. We hebben gezellig samen wraps gegeten en als toetje prinsesstårta. Die taart heet zo omdat een huislerares die prinsessen Märtha, Margaretha en Astrid les gaf in 1948 een kookboek heeft samengesteld waarin deze taart stond en de prinsessen vonden deze taart heel lekker (vrij vertaald van wikipedia). De binnenkant is ongeveer hetzelfde als een slagroomtaart, maar het is helemaal bedekt met groen marsepein, erg lekker. Daarna hebben we een film gekeken en veel gekletst. Van hen heb ik sportshirtjes gekregen (die ik erg goed kon gebruiken) en lekkere thee.


Donderdag 28 maart rond vier uur gingen we op weg naar Arjeplog. Arvid en ik hadden die dag gewoon school en Carin en Lars moesten ’s ochtends nog werken. We hadden een extra auto gehuurd, want Tove en een vriend van haar uit Denemarken (Malthe) gingen ook mee. Na een vier uur lange autorit waren we daar in het donker aan en toen zag in mijn eerste eland! Nouja, mijn eerste in het wild, want die in Stockholm in de dierentuin tellen niet mee. Vlak voordat we bij Stentorp aankwamen stond er een elandkalfje op de weg. Lars dacht dat het 1 jaar oud was en hij zei dat als de moeder niet in de buurt was, dat hij dan waarschijnlijk niet zou overleven. Volgende ochtend reden we weer langs de plek en toen zagen we sporen van twee elanden, dus mama was hopelijk in de buurt.

Stentorp is hun stuga samen met twee andere huizen. Deze huizen zijn het eigendom van familie van Carin (verre familie, nichten van moeders enzo). Het eerste wat we deden toen we aankwamen, was de weg naar de wc vrijscheppen. De sneeuw lag tot een meter hoog tegen de duur en een aantal van ons moesten nogal nodig naar de wc. De weg zelf was gelukkig door iemand in één van de andere huisjes gedaan.

Na een laat avondmaal snel naar bed, want de volgende dag op tijd op om te skiën! Lars reed Arvid en mij naar het skigebiedje Galtispuoda. Het had twee liften en vijf grote rode en blauwe hellingen. Er waren ook nog twee zwarte, maar dan moest na de lift nog een stuk lopen. Verder nog een drie groene (kinder)hellingen en overal werd ook door het bos geskied, dus je was niet perse gebonden aan een hellingen. Niet heel groot dus, maar prima voor een aantal dagen en het uitzicht was geweldig. In het begin voelde het een beetje wiebelig, maar het ging prima en ik ben geen één keer gevallen.

Na een paar keer op en neer en weer boven aangekomen zagen we opeens rendieren! Er kwam een hele groep rendieren richting de piste gelopen. Iedereen stopte meteen met skiën om te kijken en die arme dieren schrokken zich volgens mij te pletter. Ze liepen in ieder geval snel de andere kant op.

Zaterdag 30 maart rond tienen weer de auto in want we gingen naar Gauto (dat ligt in nationaal park Pieljekaise volgens google maps). Carins zus Anna en haar man hebben daar ook een stuga. Het was ongeveer een uur rijden, dus gelukkig niet heel ver. Daar aangekomen snel al onze bagage (eigenlijk alleen beddengoed en toiletspullen) in het huisje dumpen en onszelf dik inpakken, want we gingen met de sneeuwscooter verder. Er waren twee sneeuwscooters met allebei een pulk (een aanhanger waar twee personen in kunnen zitten) en één van de scooters had ook nog een aanhanger met eten, rendierhuiden en veel meer erin. Ik zat achterop bij Anna en toen gingen we op weg. Het was ongeveer een rit van 40 kilometer: eerst twee meren over en dan recht de berg op. Ook al is het een nationaal park, overal crossten sneeuwscooters rond. Ik vond dat een beetje vreemd, maar blijkbaar zijn er dus wel delen waar het verboden is om rond te rijden en dat gebied is groter als het paartijd voor de elanden is of als ze gaan kalven. Hoe hoger we kwamen hoe mooier het uitzicht, maar ook hoe kouder. Boven de boomgrens waaide het ongelofelijk hard. Uiteindelijk reden we een kleinere vlakte tussen een paar bergtoppen op en opeens stonden daar een kleine twintig scooters. Die vlakte bleek later een meer te zijn, maar dat was niet te zien door alle sneeuw. Om eerlijk te zijn, ik was stomverbaasd. Lange banken van sneeuw met rendierhuiden erop waar mensen zaten te zonnen en te kletsen, een soort fornuizen van sneeuw waarop eten werd klaargemaakt, er renden honden rond en kleine kinderen renden steeds met sleetjes de toppen op om weer naar beneden te sleeën. Het was er echt gemaakt om daar hele dagen door te brengen. Zodra we daar aankwamen zijn Arvid, Tove, Malthe en ik eerst de dichtsbijzijnde top opgelopen om het uitzicht te bekijken, want dat was op de ontmoetingsplek niet echt te zien. We zijn niet heel lang op de top gebleven, want er werd eten klaargemaakt. Omdat we geen zin hadden om terug te lopen, zijn we op onze billen naar beneden gegleden.

Het eten bestond uit ovenpannekoeken (dikker dan ‘gewone’ pannekoeken) die de dag van tevoren al klaargemaakt waren en die daar met spekjes weer opgewarmd werden. Niet heel lekker, maar in ieder geval warm.

Na de pannekoeken even kletsen (en de honden de resten van ons eten voeren, wat eigenlijk niet de bedoeling was). Gingen we weer met z’n vieren op weg naar de hoogste top in de buurt. We waren iets te optimistisch, want dat was toch wel wat moeilijker en verder dan gedacht. Op sommig plekken was de sneeuw zo zacht, dat je bij elke stap tot over je knieën wegzakte en soms was het weer bijna ijs, zodat je voorzichtig moest zijn om niet uit te glijden. En zoals het altijd gaat in de bergen, denk je dat je er bijna bent, en dan is het toch nog een top verder. Achteraf gezien was het waarschijnlijk niet heel veilig, we hadden zo een lawine kunnen veroorzaken en soms was het best wel steil, maar het was het waard. Op de top was het uitzicht geweldig! We konden ontzettend ver kijken en elke richting zag er heel anders uit. Helaas konden we niet heel lang blijven, want het waaide zo hard, dat we er bijna hoofdpijn van kregen, maar we hebben zeker genoeg van het uitzicht kunnen genieten. Toen weer naar beneden. Dat ging wel een stuk sneller, maar was niet perse makkelijker. Ik ben één keer tot mijn middel weggezakt en kon er nauwelijks mee uitkomen. Weer terug bij de sneeuwscooters waren we helemaal uitgeput, maar gelukkig konden we lekker neerploffen. De meesten waren alweer vertrokken, omdat die natuurlijk ook wel wat eerder dan wij daar waren. Na even gezeten te hebben, gingen we vissen! Vissen in een bevroren meer is toch wel wat anders dan gewoon vissen. Ik heb ook nog nooit gewoon gevist, maar dat is met een grote hengel en een dobber (en daar houdt mijn kennis over vissen ook weer op). Eerst boorde Carins man vier gaten in het ijs en we kregen allemaal een piepklein hengeltje in onze handen gedrukt. We kozen allevier een gat uit en zijn daar gewoon gaan zitten. Eerst had ik geen idee wat ik moest doen. Ik dacht dat een vis zou happen en dat je hengel dan bijna uit je handen werd getrokken, of zoiets, maar dat was niet zo. Als je wat kleine rukjes aan je hengel voelde, dan was er een vis aan het eten en dan moest je je hengel snel omhoogtrekken, zodat de vis eraan werd gehaakt. Dat had ik eerder moeten weten, want ik had al twee keer wat gevoeld, toen Tove opeens haar hengel omhoogtrok en een visje aan de lijn had.
Daarna ging het snel, niet veel later had Arvid er ook één, toen ik en vlak daarna Malthe. Mijne was het grootst en later ving ik er nog één. Een piepkleine en ik wilde hem eigenlijk terug gooien, maar blijkbaar zit er veel te veel vis in dat meer, dus dat mocht niet. Best wel zielig eigenlijk, want we lieten m daar gewoon liggen voor de vogels. De andere vier vissen namen we mee, om de volgende ochtend op te eten.

Daarna was het tijd om naar beneden te gaan. Het was ongeveer vier uur, toen alles weer ingepakt was en wij al onze kleren weer aan hadden getrokken. Op de terugweg zat ik in een pulk. Ik dacht eerst dat dat best eng zou zijn, omdat het erg hotst en botst en we soms heel stijl naar boven of naar beneden gingen, maar dat viel gelukkig best mee.

Terug bij het huisje hebben we lekker in de sauna gezeten, eerst de vrouwen, dan de mannen. Erg fijne manier om weer op te warmen na zo’n dag in de sneeuw. De bedoeling was dat we niet lang daarna zouden gaan eten, maar dat ging niet helemaal zoals gepland. We zouden gegrilde zalm eten, maar die werd maar niet gaar. We hadden inmiddels al wel echt trek, dus we hebben ons best wel vol zitten proppen met snoep en tegen de tijd dat we eindelijk gingen eten (9 uur), hadden we nauwelijks honger meer.

Bij het ontbijt de volgende ochtend, konden we de vis eten die we gevangen hadden, maar ik had geen zin in vis, dus ik heb ze helaas niet meer geproefd. Weer terug gereden naar Arjeplog, waar Arvid, Malthe, Tove en ik meteen weer zijn afgezet op de skipiste. Zowel Tove als Malthe hadden al zes jaar niet meer gesnowboard en geskied, dus die zijn vooral op de beginnerspiste geweest. We zijn wel met z’n vieren een aantal keer van de blauwe pistes af gegaan, maar dan hadden Tove en Malthe het toch nog best lastig. Het weer was helaas wat minder, het waaide nogal hard en wat meer wolken, maar toch weer een leuke dag geskied.

Die avond hebben we een groot deel van de spullen alweer ingepakt, want Lars, Arvid, Tove en Malthe gingen maandag weer naar huis. Lars moest weer werken, Arvid had een sollicitatiegesprek voor een vakantiebaantje en Tove en Malthe zouden naar Stockholm gaan. Carin en ik hadden toen lekker het huisje voor ons tweeën. Ik heb die dag ook weer geskied, niet de hele dag, want alleen skiën wordt na een tijdje ook wel een beetje saai. Verder was er echt bijna niemand op de piste, heel vaak leek het alsof ik bijna de enige was in het hele skigebiedje. ’s Avonds gingen we op bezoek bij mensen in het andere huis. Ik geloof dat het een nicht van Carins moeder was, maar zij waren daar met hun kleindkinderen, dus een vol huis. Eerst waren de kinderen (tussen de 6 en 11 jaar) een beetje verlegen, maar na een tijdje begon het jongste meisje me allerlei vragen te stellen. ‘Hoe zeg je dit in het Nederlands? Hoe zeg je dat in het Nederlands?’ en elke keer als ik het dan zei lachte ze me uit omdat het zo raar klonk. Wel heel leuk! Daarna hebben we nog een tochtje gemaakt op de sneeuwscooters met alle kinderen erachteraan op sleetjes.

Dinsdag deden we lekker rustig aan, nouja, voor mij dan. Carin deed weer hetzelfde wat ze elke dag daar het gedaan. We langlauften een klein stukje over het meer, daar was op de oever een kampvuurplaats. We hebben daar gewoon gezeten, veel gekletst en vooral veel gegeten. Worstjes, marshmellows en tosti’s die boven het vuur klaargemaakt werden, heel erg lekker! Ik heb ook even een rondje op een sneeuwscooter gemaakt en toen mocht ik zelf sturen. Het was heel leuk om op zo’n groot meer rond te crossen! We zijn naar de autotestbaan gereden om dat ook even te zien. Alle sneeuw is daar weggeveegd. Op de meren rond Arjeplog testen ze elke jaar auto’s en remsystemen van allerlei verschillende merken. Blijkbaar betalen mensen honderden euro’s om ook een kwartiertje te mogen rijden. Nu met pasen was er natuurlijk niemand.

Dat was alweer de laatste dag. Woensdag weer terug naar Umeå. We hadden nog een tussentop in Skellefteå, waar we als lunch wafels hebben gegeten bij farmor en farfar.


23-04-2013
Dit verslag had al veel langer geleden af moeten zijn, maar voordat ik het uploadde, wilde ik eerst nog wat over Sundsvall schrijven en daar was ik nog niet aan toe gekomen.

Het laatste weekend van de paasvakantie ben ik namelijk op bezoek geweest bij Judith in Sundsvall (eigenlijk woont zij op Alnön, maar dat ligt er tegenaan). Sundsvall is een veel mooiere stad dan Umeå, vind ik, maar blijkbaar wel minder veilig. Er is dit jaar een moord gepleegd in het centrum en er zijn nog al wat inbraken. Vrijdag 5 april werd ik bij het busstation opgehaald door Judith en Masha, een uitwisselingsstudent uit België. Judith woont op een hele mooi plek, maar ook al is het best dicht bij de stad, de bussen komen er niet heel vaak, dus als je naar de stad wil, moet je het toch redelijk goed timen. Bij Judith thuis hebben we ontzettend lekker wafels gegeten die Masha maakte en vooral heel veel gepraat. Judiths gastouders zijn ook ontzettend aardig. Haar gastbroertje en –zusje heb ik niet zo veel gesproken, maar die lijken me ook aardig. Het plan was om ’s avonds met nog meer uitwisselingsstudenten wat te gaan doen. Alleen Connor, uit Amerika was weg om te skiën en nog twee andere meisjes, waarvan één uit Italië en de andere heb ik geen idee, konden ook niet. Die meisjes ken ik niet, want die zijn niet met YFU hier, maar met Rotary. Uiteindelijk kwam alleen Louis uit Farnkrijk. Echt een hele aardige jongen, maar toen hij in Zweden aankwam, kon hij nog geen woord Engels, dus dat was lastig. Nu is hij echt heel goed in Engels! Uiteindelijk hebben we een film gekeken: The Prestige. Echt een heel goede film!

Zaterdag zijn we naar Birsta City geweest. Dit is het grote winkelcentrum van Sundsvall. Hier vlakbij is ook de Ikea, dus daar zijn we natuurlijk ook naartoe geweest. Als je een jaar in Zweden bent, dan moet je natuurlijk daar wel een keer in een Ikea zijn geweest. Daar hebben we een beetje rondegelopen en geluncht. Daarna zijn we verder gaan shoppen. Ik heb een leuk vestje en een shirtje gekocht, niet echt veel, want ik had ook niet echt iets nodig, maar toch was het leuk. Na het shoppen meteen door naar de supermarkt, want wij zouden die avond eten maken. Na wel drie keer van idee te zijn veranderd, kwamen we uiteindelijk op pasta met zalm en broccoli, erg simpel, maar lekker.

Die avond was er een feest van een vriendin van Judith die achttien was geworden. Het was erg gezellig en Judith heeft heel leuke vrienden, ze zijn allemaal heel open en vroegen mij meteen waar ík nou naar Zweden was gekomen. Ik ben eerder dan Judith weggegaan, omdat ik erg moe was en bij Judith thuis heb ik een tijdje met haar ouders gepraat en thee gedronken. Het is heel leuk om andere gastfamilies te leren kennen en te zien hoe het daar is. We zaten daar in de keuken en opeens zagen we een twee hertjes in de tuin bij de overburen, later kwamen er nog twee bij. Ze wonen vlak bij het bos en blijkbaar zien ze ze wel vaker door de straten lopen. Ze waren echt heel schattig, maar waarschijnlijk zal de overbuurman er niet zo blij mee zijn, want ze waren bollen uit aan het graven, zei Judiths vader. Niet veel later ben ik naar bed gegaan en ik heb het helemaal niet gemerkt dat Judith thuis kwam.

De volgende ochtend hebben we lekker uitgeslapen en rustig ontbeten. Ook heb ik haar geïnterviewd voor maatschappijleer. We moesten twee mensen interviewen om daarna een verslag te schrijven over de verschillen tussen nu en vroeger en ik heb het lekker makkelijk gehouden. Ik heb Carin en Judith geïnterviewd over hoe het was en is om uitwisselingsstudent te zijn. Als lunch hadden we hamburgers, want er kwam een vriendje van Judiths gastbroertje eten en zijn ouders zouden ook komen. Na de lunch brachten Judith en haar gastmoeder mij weer naar de bushalte. De terugreis was echt vreselijk. Het had weer gesneeuwd en er waren nog meer problemen, dus eerst was de bus 3 kwartier te laat en daarnaast zat die helemaal volgepropt omdat de treinen dus ook niet reden. Niet prettig, maar ik heb het overleefd.


24-04-2013
Nu heb ik alweer een paar weken school gehad sinds de vakantie en er is nogal wat veranderd. Het is ’s nachts niet meer onder nul en het regent nogal vaak, dus de sneeuw verdwijnt ontzettend snel. Als je me twee weken geleden had gevraagd of er nog sneeuw zou liggen halverwege mei, dan zou ik zeker ja gezegd hebben, maar nu denk ik dat absoluut niet meer. Het is bijna allemaal verdwenen. Op plekken waar hele hoge hopen liggen, daar zal het nog wel een tijdje duren voor er geen sneeuw meer te zien is, maar dan zijn er niet zo veel meer. Een klein maandje geleden zijn ze namelijk begonnen om de sneeuw te ruimen. Dag in dag uit reden er vrachtwagens met sneeuw de stad uit, want eerst lag het allemaal langs de wegen. Nu rijden er weer veegauto’s af en aan om al het grind en zand dat op de sneeuw was gestrooid weg te vegen. Volgens Umeaanse begrippen (ik weet dat ‘Umeaanse’ geen woord is) is het nu echt lente. Het moet meer dan vijf dagen achter elkaar ’s nachts boven nul zijn en afgelopen zondag is het ijs van de rivier gebroken. Echt heel vreemd, nu zie je opeens weer open water, na bijna 5 maanden alleen maar een witte vlakte gezien te hebben. Er liggen nu nog wel ijsschotsen, want ze zijn te groot om tussen de palen van de brug door te kunnen, dus het stapelt daar op. Ook heb ik vanochtend de eerste krokusjes zien bloeien!

Het regent helaas wel weer erg veel en dan voelt het ook nog flink koud, maar als de zon schijnt is het heerlijk weer. Vanochtend was het zelfs warm, ik fietste met open jas, maar volgens het weerbericht is het maar zeven graden. In Nederland zou ik dat echt niet warm vinden, maar na een paar maanden temperaturen ver onder het vriespunt, voelt het echt warm.

Volgende week komen Ada en Peter naar Zweden! We ontmoeten elkaar in Stockholm, na een paar dagen daar rijden we naar Umeå, waar ik ze dan alles kan laten zien en later is het plan om naar Göteborg te rijden. Daarna moeten ze helaas weer naar huis, maar dan duurt het niet eens meer twee maanden en dan kom ik weer terug naar Nederland. Ik heb er ontzettend veel zin in dat ze komen!

Veel uitwisselingsstudenten zeggen dat het veel te snel gaat en dat ze absoluut geen zin hebben om weer terug naar huis te gaan, maar ik denk dat veel overdrijven. De tijd gaat inderdaar erg snel, maar dat vind ik niet erg. Ik heb ook wel weer zin om naar huis te gaan, al mijn vrienden en familie weer te zien en ook om volgend jaar te gaan studeren. Ik kijk er erg naar uit! Toch heb ik nog steeds wel zin in de komende maanden, hoor! Ik ga ontzettend veel leuke dingen doen: Ada en Peter komen hier, ‘re-entry camp’ in Stockholm met alle andere uitwisselingsstudenten, ‘Studenten’, de reis naar Lappland en het ‘YES-camp’ in Duitsland. Dat wordt vast allemaal heel erg leuk!

Wat wel jammer is, is dat het re-entry camp tegelijk is met ‘Brännbollsyran’. Dit is een ontzettend groot feest in Umeå. Brännboll is een soort slagbal/softbal, maar de regels zijn wel wat anders. Iedereen mag zich met een team opgeven om mee te doen en bijna iedereen doet ook mee. Echt van alle leeftijden, uit heel Zweden en zelfs uit het buitenland. De wedstrijden beginnen op donderdag en ik neem aan dat het een knock-out systeem is, dus als je verliest, lig je eruit. Op vrijdag, zaterdag en zondag is het ook groot feest. ’s Avonds gaan veel mensen uit en in de hele stad is het gezellig. Iedereen zegt dat het echt heel jammer is dat ik dat mis, aangezien het echt ‘het’ grote feest van Umeå is. Ik vind het zelf ook heel jammer! Het re-entry camp wordt vast ook heel leuk, maar het zou nog leuker geweest zijn als ik het allebei mee kon maken. Het idee is al geopperd dat ik volgend jaar dat weekend naar Zweden kom en met een Nederlands team deelneem. Erg leuk idee! We zullen wel zien of dat wat wordt.

Het is weer een ontzettend lang verslag geworden, op de één of andere manier kan ik niet in weinig woorden schrijven wat ik kwijt wil. Misschien komt het volgende verslag pas als ik thuiskom, want nu gaat er zo veel gebeuren, dat ik tussendoor nauwelijks tijd heb om het op te schrijven, maar dan zien we elkaar ook weer snel!