Heel veel leuke dingen

Ik waarschuw jullie maar even, want doordat het vorige verslag meer dan een maand geleden is, is deze heel erg lang geworden. Ga er dus maar goed voor zitten en lees het maar niet in één keer :) En sorry voor de spelfouten. Ik heb dit allemaal op school geschreven en mijn schoollaptop heeft geen Nederlandse spellincheck

14-02-2013
Het wordt weer eens hoog tijd voor een verslag en nu is een goed moment om te beginnen. We zitten namelijk op school zitten en er is geen geen internet, dus de geplande les kon niet doorgaan. Dat is echt nog nooit eerder gebeurd, wat op zich een wonder is aangezien we hier met 2000 leerlingen op hetzelfde netwerk zitten.

21-02-2013
Zoals jullie aan de datum kunnen zien had ik die leuke inleiding al meer dan een week geleden geschreven, maar nu ga ik er dan toch echt mee verder.
Sinds mijn laatste verslag heb ik best wel weer wat leuke dingen gedaan. 26 en 27 januari was de ‘mid year meeting’ met YFU. Alle uitwisselingsstudenten uit Norrland (Norrbotten en Västerbotten) verzamelden in Luleå. Dat was deze keer één meer dan vorige keer omdat Anna, die ook in Umeå woont, nu wel mee ging. Daarnaast waren er ook twee gastzussen en een gastbroer bij. Eerst dacht ik dat ik weer alleen met de bus zou gaan, maar mijn gastmoeder heeft een zus in Luleå die ze niet zo vaak ziet, dus mijn gastouders gingen daar op bezoek.

27 en 27 januari
We werden om 13.00 uur verwacht in Luleå, wat (voor Zweeds begrippen) niet zo heel ver weg is, dus om half 9 vertrokken we. Daar aangekomen was het eventjes zoeken naar de weg, maar uiteindelijk kwamen we bij de kerk terecht waar we moesten zijn. De gastzus van Max (Brazilië) doet heel veel activiteiten voor en in de kerk en daarom konden we er overnachten. Het gastgezin van Max woont in Luleå, maar ze komen officieel niet uit Zweden. Ze zijn ongeveer 5 jaar geleden met het hele gezin, dat bestaat uit papa, mama en 5 kinderen naar Zweden verhuist. Één van de gastbroers was ook leider op het post-arrival camp, dus dat hele gezin is actief betrokken bij YFU.

Eerst was er Fika voor de gastouders die kwamen brengen (koffie met wat lekkers) en toen die eenmaal vertrokken waren, begonnen wij aan de lunch. Heel simpel: pizza. YFU bijeenkomsten starten altijd lekker rustig op, aangezien er altijd wel iemand te laat is. Na de lunch begonnen we aan de activeiten. Dit was niet heel bijzonder. We werden in twee groepen verdeeld en we moesten een tekening of woordweb maken met daarop wat allemaal belangrijk was in je leven hier; wat je in de vrije tijd doet, wat je doet met je gastfamilie en vrienden, etc. en daarna vertelden we daar elkaar over. In het Zweeds.

Voor ’s avonds had iedereen wat klaargemaakt wat speciaal was voor je eigen land. Zo waren er gehaktballetjes met een soort tomatensaus (Cristina, Roemenië), gekruide sojaballetjes (Hiroka, Japan), een salade met gehakt (Daniël, Estland) en dan door de verschillende Duitsers flammkuchen, apfelkuchen, schnitzel en nog veel meer. Ik ben nu al de helft vergeten, maar zelf had ik een echte Hollandse appeltaart gemaakt. Veel te veel, maar dat was maar goed ook, want hij veel erg in de smaak en zo hadden we ook nog iets voor later weer thuis. Ik heb mijn gastfamilie beloofd om er nog een keer één te bakken, maar het is zo veel werk! Vooral het appels schillen.

Na het avondeten gingen we naar de kerk in gammlastan (de oude stad) van Luleå. Dit is werelderfgoed, dus het leek mij erg leuk, maar helaas was het pikdonker, dus echt veel heb ik niet gezien. De kerk hebben we van binnen wel goed kunnen bezichtigen. We kregen een privévoorstelling. Eerst zongen de twee gastzusjes van Max wat liedjes, zij zijn 15 en 9, geloof ik en erg goed. Daarna speelde de pastoor wat op het orgel. Hij vertelde ons niet wat hij ging spelen, maar na een paar tonen zij Cristina opeens: ‘Dat is het Roemeense volkslied!’. Het was echt heel grappig, want hij speelde alle volksliederen van de nationaliteiten die er aanwezig waren: Roemeens, Nederlands, Duits, Zwitsers, Oostenrijks, Japans, Ests, Braziliaans en Zweeds natuurlijk. Zodra er iets nieuws begon, keek iedereen om zich heen voor wie dit bedoelt was, maar zowel Moira (Zwitserland) als Thilo (Oostenrijk) herkenden hun eigen volkslied niet!

Daarna weer terug naar de andere kerk, waar we nu tijd voor onszelf hadden. We hebben vooral heel veel gepraat en spelletjes gespeeld. Het was heel handig dat we er twee gastzussen bijhadden, want elke keer als we een woord niet wisten, konden we het vragen. Het was heel goed voor mijn zelfvertrouwen. Ik had de hele tijd het idee dat ik de slechtste in Zweeds was van alle uitwisselingsstudenten in Norrland, maar ik kon prima meekomen! Hiroka verstond nog steeds heel weinig en kon zo goed als niks zeggen. Het is een heel lief meisje, maar ze moet het heel zwaar hebben. Ze kan geen Engels en na bijna een half jaar kan ze nog steeds geen gesprek voeren. Ik had het idee dat Anna ook iets minder kon dan ik, maar omdat de helft van de aanwezigen Duits sprak, kon zij gewoon in het Duits verder gaan. Mijn Duits is inmiddels helemaal naar de knoppen. Ik vind het nu heel moeilijk om een gewone Duitse zin te maken, zonder allerlei Zweedse woorden te gebruiken. Ik denk (en hoop) dat dit snel weer terugkomt als ik een tijdje in een Duitssprekend land ben en Rebekka en Thilo hebben allebei gezegd dat ik maar op bezoek moet komen in de zomervakantie, dus dat moet goedkomen!

Het was de bedoeling dat we allemaal in de kamer sliepen waar de kinderen tijdens de kerkdienst opgevangen worden, maar omdat iedereen op totaal verschillende tijden naar bed ging, hebben we door de hele kerk heen geslapen. Ik sliep zelf braaf in de kinderkamer, aangezien ik de eerste was die naar bed ging.

De volgende moesten we voor twaalf uur de kerk uit zijn, dus na alles opgeruimd te hebben, gingen we naar het huis van de gastfamilie van Max. Daar hebben we een quiz gedaan over Zweden en we moesten een collage maken over ‘onze’ winter. We kregen allerlei natuurtijdschriften en iedereen begon braaf te knippen, maar nadat we allerlei plaatjes uitgezocht hadden, had niemand er meer zin in. We gingen gewoon verder kletsen. De leiders vonden dat niet heel leuk en toen we nog een half uur de tijd hadden hebben we als een razende de hele collage in elkaar gezet en het resultaat is toch nog best oké geworden.

Ondertussen voerden de leiders ook gesprekjes met iedereen, maar Anna, Emely en ik niet, omdat wij onze area-representatives de week daarna zouden zien. Eva (mijn area-rep) moest een formulier invullen over hoe het met mij ging, enzo, maar ik heb niet het idee dat ze veel heeft opgeschreven.

Na de collage kregen we de brieven terug die we in Stockholm op het introductiekamp hadden geschreven over onze verwachtingen voor komend jaar. Nu was het de bedoeling dat we deze lazen en dan een reactie erop schreven. Ik had het toen in niet serieus geschreven. Ik had geen inspiratie en ik had er in Nederland ook al één geschreven waar ik toen heel veel werk in had gestopt. Ze zeiden dat ik er mogelijk spijt van zou krijgen als ik niet serieus was, maar dat had ik niet. Het was nog steeds leuk om ‘m terug te lezen, want ik had wel heel veel opgeschreven. Alles wat er op dat moment door m’n hoofd schoot. Nu hebben we deze brief weer ingeleverd, samen met onze reactie erop en die krijgen we dan weer terug op het re-entry kamp eind mei.

Toen was het tijd voor lunch en langzamerhand kwamen de gastouders binnengedruppeld en iedereen vond mijn gastouders heel erg aardig. Ik heb wel geluk met mijn gastgezin. Thilo kon het niet zo goed vinden met zijn gastfamilie (dat gaat nu een stuk beter, gelukkig!) en ik zou het bijvoorbeeld veel minder goed kunnen vinden met Rebekka’s gastouders.
Daarna was het alweer voorbij. Na een lang afscheid en allerlei beloftes en uitroepen dat we elkaar vaker moeten zien, weer op huis aan.
Ik begin alles hier heel normaal te vinden. Maar ik heb dat weekend doorgebracht met mensen van 9 verschillenden nationaliteiten van over de hele wereld, pratend in een taal waar de meeste van ons niet mee opgegroeid zijn. Wie kan nou zeggen dat hij dat heeft meegemaakt? Het is eigenlijk best bijzonder.


2 februari
Het volgend weekend had ik ook weer veel leuks voor de boeg. Zaterdag ging ik namelijk weer met Lovisa meer naar haar paard. Natuurlijk weer alle gewone klusjes zoals de stal uitmesten en al de zakken met hooi voor de hele dag klaarleggen, de andere paarden eten geven, maar deze keer mocht ik ook rijden! Het was ontzettend mooi weer en het was echt een idyllisch. Met een paard door de besneeuwde bossen. Ik reed en Lovisa liep ernaast en dat was ook wel nodig want Kaval, haar paard, is niet heel tam. Wat hij het liefste doet is in zijn wei staan. Zodra je hem van de stallen wegloopt, probeert hij elke keer om te keren en als je weer op de terugweg bent, dan galoppeert hij zo de hele weg, als je hem niet tegen houdt. In draf was lastig, omdat Kaval zo tegenstribbelde en ook omdat je zo’n laag kleren aanhebt en de pijpen van de skibroek de hele tijd omhoog kruipen, maar het was erg leuk!

’s Avonds was er een feest van een jongen van een andere school die 18 was geworden. Hij had een een hele club afgehuurd en iedereen die wilde, kon gratis komen. Zo goed als het hele laatste jaar van mijn school ging. Wij zijn er ook met een groepje heengeweest. Eerst zijn we bij Hanna geweest, want zij was ook jarig en daarna door naar het feest. Ik ben echter erg vroeg weer naar huis gegaan. Het staat me af en toe een beetje tegen dat iedereen hier zo veel drinkt dat ze niet meer rechtop kunnen lopen en de halve avond vergeten. Voor mij wordt een feest er niet leuker op.

4 februari
De maandag erna heb ik ontzettend veel geld uitgegeven. Ik geloof niet dat ik eerder zo veel geld op één dag heb uitgegeven. Oja, één keer: Toen ik mijn elektrische piano kocht. Ik zat al een tijdje erover te denken om een smartphone te kopen om dat ik dan kan whatsappen met iedereen in Nederland. Dat is een stuk goedkoper dan smsen. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en meteen uit school een Samsung Galaxy Ace 2 gekocht (voor diegenen die dat interessant vinden). Hij bevalt erg goed. Diezelfde dag ben ik met Carin naar IKSU geweest om een abonnement te kopen. IKSU betekent iets met Kameraden, Sport en Umeå en is de naam van (blijkbaar) de grootste indoor ‘gym’ van Europa. Het heeft nu drie locaties: IKSU Sport, IKSU Plus en IKSU Spa. Ik heb een guldkort gekocht en daarmee heb ik voor vier maanden onbeperkt toegang tot IKSU Sport en IKSU Plus. IKSU Sport is echt reusachtig! Tientallen zalen, een zwembad met sauna, beachvolleybal velden waar echt zand ligt en vier kleedkamers voor mannen en vier voor vrouwen. In de grootste zaal kunnen 105 personen. Kan je je dat voorstellen? Dat je met meer dan honderd personen tegelijkertijd gewichten staat te heffen?

Iksu Plus is veel kleiner. Drie zalen en dan nog een stuk met fitnessapparaten. Zowel bij beiden kan je onbeperkt lessen volgen. Dat doe ik de hele tijd, want ik vind er helemaal niks aan om in m’n eentje te fitnessen. Er zijn ontzettend veel soorten lessen, bij IKSU Plus minder dan bij IKSU Sport, maar nog steeds ruim genoeg om af te wisselen zodat het niet saai wordt. Ik ga meestal naar IKSU Plus, want dat is echt vlakbij, maar ik ben ook twee keer bij IKSU Sport geweest. Tot nu toe heb ik ongeveer acht verschillende lessen uitgeprobeerd en ben ik ook een keer zelf gaan zwemmen.

7 februari
Een dagje vrij van school, want alle laatstejaars vanuit heel Norrland kwamen naar de Universiteit in Umeå om daar naar verschillende opleidingen te kijken. Dat is hier natuurlijk anders dan in Nederland. Iedereen gaat naar de universiteit die het dichtstbij is voor voorlichting, want dat is gemakkelijker dan even op en neer naar Stockholm. Ik wist dit niet van tevoren dat heel Norrland zou komen, ik dacht dat het alleen de laatstejaars in Umeå zouden zijn, maar later bleek dat Daniël, zijn gastzus en de gastzus van Cristina er ook waren. Jammer dat we dat niet van tevoren wisten, want dan hadden we even gezellig samen kunnen fika’en. Ik ben nog naar drie voorlichtingen geweest en het was leuk om er rond te kijken, maar ik ben er nu alleen nog maar zekerder van geworden dat ik niet in Zweden ga studeren. Mijn gastmoeder heeft me al meerdere keren over proberen te halen dat ik in ieder geval een jaar moet komen, maar dat gaat echt niet gebeuren. Ik heb ook informatie over andere universiteiten gelezen en er was er één in Stockholm die me wel aansprak, maar daar kan je helemaal geen geneeskunde studeren, dus dat maakt de keuze een stuk makkelijker.

8 tot 10 februari
Vrijdag 8 februari ging ik in de namiddag op weg naar Cristina. Zij woont in Älvsbyn, op zo’n drie en een half uur rijden van Umeå. Ik had een treinkaartje gekocht, maar al een tijd gaan er geen treinen en worden overal bussen voor ingezet. Naar Älvsbyn is het dan goed om toch een treinkaartje te kopen, want de ‘treinbussen’ gaan rechtstreeks. De gewone bus zou langer duren. De avond ervoor was zelfs op het nieuws dat er tot eind maart geen treinen noorderlijker dan Umeå zouden rijden. Daar stond ik dus te wachten, aan de voorkant van het station, maar de bus kwam niet. Gelukkig was ik niet de enige, en uiteindelijk heeft iemand het treinbedrijf gebeld en toen bleek dat er toch een trein was! We wisten dit niet, want wat er omgeroepen werd, konden we buiten het stationsgebouw niet horen. Die trein was natuurlijk al lang vertrokken, dus toen heeft iemand een taxi voor ons geregeld. Deze bracht ons zo snel mogelijk naar Vännesby, dat ligt op 30 kilometer afstand van Umeå en daar stond de trein op ons te wachten! Ik heb tegen verschillende mensen gezegd dat ik dit echt idioot vond. Iedereen vond het ook idioot... Dat het zo slecht geregeld was. Terwijl ik eigenlijk bedoelde dat de trein op vier mensen wachtte, die te laat waren en dat het treinbedrijf een taxi voor ons regelde. Dit zou je in Nederland nooit zien, maarja, daar zou de volgende trein een half uur later gaan en niet pas de volgende dag. Uiteindelijk zaten we met een half uur vertraging toch in de trein. Dat is prettiger reizen dan de bus, maar het was af en toe wel spannend. Dan spoot er sneeuw langs de ramen of viel het van de bomen op de trein.

Uiteindelijk was ik om 9 uur in Älvsbyn. Johanna (Cristina’s gastzus) en Cristina haalden me met de auto af van het station. Na het avondeten, ‘plankstek’ wat typisch Zweeds is (kijk maar bij de foto’s), op tijd naar bed. De volgende ochtend gingen we namelijk op weg naar Jokkmokk. Het plan was om om 9 uur weg te rijden, maar het ontbijt duurde wat langer dan gedacht. We aten ‘blåbärsgrött’ oftewel: bosbessenpap. Het is eigenlijk tot moes gekookte bosbessen wat je dan mengt met melk. Ik ben niet zo van de pap, maar dit was echt verukkelijk! Dat mogen we van mij ook wel invoeren in Nederland. Toen we om tien uur eindelijk in de auto zaten, was het een kleine twee uur rijden naar Jokkmokk. De autoreis was zo mooi! Er lag daar nog veel meer sneeuw en de bomen waren helemaal bedekt (in Umeå blijft het niet op de bomen liggen). Stel je een winterwonderland voor, zo zag het eruit. Echt ongelofelijk mooi.

In Jokkmokk was een Sami markt. Dit is heel populair en trekt elk jaar duizenden bezoekers. Zodra we aankwamen, pakten we ons eerst heel dik ik. Twee lagen thermo ondergoed, een fleece, skikleding en ik had daarover nog een dikke bodywarmer. Ook had ik nog stevige sneeuwlaarzen aan die ik van Cristina’s gastouders had geleend, omdat anders mijn voeten eraf zouden vriezen. Het was ook flink koud, -24 graden, maar het kan nog veel kouder zijn.

Op de markt verkochten ze vooral kleding en snoep. Bont van allerlei verschillende dieren, snoepslierten van een halve meter, armbandjes speciaal van deze omgeving , rendierwraps en natuurlijk ook kraampjes met t-shirts met beroemdheden erop. Zelf heb ik een snoepsliert en een heel mooi armbandje gekocht en als lunch hebben we een rendierwrap gegeten. Dit is een soort zacht brood (als een tortilla) met daarin gewikkeld een soort dunnen hamburger van rendiervlees met wat sla en een dressing. Het was echt heel erg lekker en ik geloof niet dat we de enige waren die dat vonden, want er stond een enorme rij.

Het leukste waren nog mensen kijken. Heel veel toeristen in dikke lagen kleding, maar ook allerlei in Samiklederdracht. Sommigen van top tot teen, maar bijvoorbeeld ook kleine kinderen die onder een modern skipak schoenen van bont aanhadden of een speciale omslagdoek om zich heen hadden. Alles door elkaar. Rond twee uur liepen allerlei mensen geheel in klederdracht met een rij rendieren door de hoofdstraat heen. Toen was het ontzettend dringen en iedereen stond foto’s te maken, maar verder leek het niet echt heel druk.

Later op de dag waren er rendierraces op het meer. Op vijf minuten afstand van de markt was een groot, bevroren meer waarop met sledehonden werd gereden en er was eens stuk afgezet voor de races. Telkens reden er twee tegelijk. Degenen die raceten lagen op sledes achter de rendieren. Vast niet altijd even veilig, maar het was niet zo’n grote ronde en het was spectaculair om te zien! De mensen die meeraceten, waren niet allemaal Sami. Er kwam er bijvoorbeeld één uit Duitsland. De rendieren werkten niet altijd even goed mee. Ze worden absoluut niet als tam als paarden, maar dat komt natuurlijk ook doordat ze de hele zomer vrij rondlopen.

Op de markt hebben we ook nog andere uitwisselingsstudenten gezien. Daniël en Thilo waren beiden met een georganiseerde busreis hierheen gekomen en Rebekka met haar gastfamilie. Daarnaast was er nog een meisje, Jessica. Zij woont rond Göteborg, maar zij is met haar gastouders helemaal daarheen gereisd. Ze hebben nog wel meer dingen gedaan, maar toch is het een flink eind.

Jokkmokk ligt boven de poolcirkel en op de heenweg had ik het bord al gezien waar dat op stond, dus toen zijn we op de terugweg nog even kort gestopt om een foto te maken. Het gebeurt nou ook weer niet zo vaak dat je de poolcirkel passeert, dus dat moest wel even vastgelegd worden.

De volgende ochtend na rustig opstaan en weer een heerlijk ontbijt, hebben we ons weer dik ingepakt, want toen hebben we op de sneeuwscooter gereden! Dat was echt heel erg vet en ik ben echt blij dat ik dat heb kunnen doen. Gelukkig maakt YFU een uitzondering voor iedereen in Norrland, dat we sneeuwscooter mogen rijden. We mogen eigenlijk geen gemotoriseerde voortuigen besturen vanwege de verzekering, maar omdat sneeuwscooters zo ‘normaal’ is in Norrland, mogen wij het wel. In het begin was het behoorlijk spannend en ging ik heel langzaam, maar ik kreeg het al snel te pakken. Er was een slee achter de scooter geknoopt, dus Cristina, Johanna en ik wisselden af met rijden en op de slee liggen.

’s Middag had ik de trein om 2 uur naar huis. Nu werd deze opeens wel weer vervangen door een bus, die nog eens een uur te laat kwam, maar de terugreis was ook weer heel mooi.

Dit weekend is tot nu toe het beste weekend geweest, wat ik hier in Zweden gehad heb. Het was één en al hoogtepunten. Heel mooi, heel leuk, heel speciaal en Cristina’s gastfamilie is heel gezellig.

22 februari
Vrijdagavond kwamen Lovisa en Erica hier. We hebben samen gedanst en Lovisa had ik wel een paar keer gezien, maar Erica had ik niet meer gezien sinds dansen was afgelopen. Ze aten bij ons en op vrijdag eten we altijd uitgebreid en tafelen we lang na, dus we hebben vooral heel veel gekletst. We hebben al besloten dat we dit vaker gaan doen, want het was erg gezellig.

23 februari
Zaterdag was het echt stralend weer, dus ik had besloten om maar eens snowboarden uit te proberen. Ik heb heel goedkoop tweedehands schoenen op de kop getikt en er lag een snowboard in de schuur. Er is een heel leuk skihellinkje in Umeå voor als je een paar keer naar beneden wil crossen, maar het is niet echt geschikt om op te leren. Het snowboarden ging beter dan verwacht en ik kom veilig de helling af, maar dan als ‘een vallend blad’ zoals ze dat noemen. Dus ik maak geen echte bochten en heb mijn gezicht de hele tijd dezelfde kant op. Er was maar één stukje waar ik echt een bocht kon oefenen omdat het niet zo steil was. Dit was alleen zo kort, dat ik maar één bocht per keer kon doen en daarna moest ik weer naar boven klimmen. Ik heb er dus niet echt veel bijgeleerd, maar ik hoop in de sportvakantie een keer naar een plek wat verder buiten Umeå te gaan met meer verschillende hellingen. Waarschijnlijk is daar meer ruimte om te oefenen. Ook is het dan waarschijnlijk leuker om met iemand samen te gaan, dan word ik iets meer gemotiveerd dan in mijn uppie.

Dat waren alle speciale dingen wel weer. Het is nu al een paar dagen stralend weer. Felle zon en temperaturen boven nul. Deze februari is veel warmer dan gemiddeld en ik kan niet zeggen dat ik dat erg vind. Ze lopen nu wel voor het eerst over de rivier. Ongeveer een week geleden zag ik er een paar voorzichtig oversteken, maar nu is er één wandelpad, meerder langlaufsporen en iemand is er zelfs met een sneeuwscooter overheen gegaan. Dat gebeurt nu pas, omdat de rivier behoorlijk hard stroomt en bovenaan is een dan. Die gaat in principe in de winter niet open, maar het zou kunnen, dus sommige mensen zijn een beetje huiverig (waaronder mijn gastmoeder). Ik wil er zeker nog een keer overheen en daarom hoop ik dat de temperatuur weer een paar graadjes zakt, zodat het net onder nul is. Er is namelijk ook net een schaatsbaan geopend op een meer in de buurt en we zouden in de sportvakantie (volgende week) gaan schaatsen, maar ik weet niet hoe lang dat nog kan als het zo hard door blijft dooien. Daarnaast is er een reusachtig sneeuwfort gebouwd in het centrum met een sleebaan, bankjes met rendierhuid en vuurkorven en staan er sneeuwsculpturen. Dat mag van mij ook nog wel even blijven staan.

Als laatste wil ik nog iets vertellen over ‘Melodifestivalen’. Dat is de Eurovision Song Contest, maar in Zweden is dit reusachtig populair. De Zweedse inzending wordt uitgekozen door middel van voorrondes, extra kansen en een finale. Dit is elke zaterdag en ze hebben het weten uit te smeren over zes afleveringen. En tja, nu ik in Zweden ben, moet ik daar natuurlijk naar kijken. Er zitten echt goede liedjes tussen, dus misschien gaat Zweden het dit jaar weer goed doen, maar er zijn ook een paar hele slechte die het toch tot de landelijke finale hebben gehaald. Het is natuurlijk voor Nederland beter als Zweden een slecht nummer instuurt. In Nederland gaat dat toch makkelijker. We kiezen gewoon iemand uit, in dit geval Anouk. Ik had al helemaal lopen opscheppen dat we eindelijk in de finale gaan komen omdat Anouk erg goed is, maar nu heb ik een stukje gehoord van het liedje dat ze gaat zingen en dat vond ik niet echt geweldig. Ik had gehoopt om meer rock, maarja, we zullen wel zien wat er van komt. In Nederland boeit het toch niemand.

Dat was het weer allemaal. Misschien moet ik toch vaker een verslag oploaden, dan worden ze niet zo lang. Ik hoop dat jullie het overleeft hebben en ik zal deze week ook weer foto’s uploaden.